Waar iedereen rond zijn pubertijd ging proeven aan de liefde, bleef dit voor mij altijd uit. Ik was verlegen en wist mij geen houding te geven in de omgang met meisjes. Alhoewel ik wel de nodige aandacht kreeg, voelde het voor mij heel ongemakkelijk en onnatuurlijk om te flirten en om te gaan met meisjes. Ik liep er het liefst voor weg terwijl ik er wel erg naar verlangde. Ik zag iedereen om mij heen experimenteren en uit de comfort stappen, voor mij was dit nagenoeg onmogelijk.
Naarmate ik ouder werd, begon ik mijzelf steeds meer te schamen voor mijn summiere liefdesleven en het ontbreken van ervaring. Ik kon nergens over meepraten en dat is voor niemand leuk, het tast je zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk aan. Ik heb hierover ook nooit met iemand gesproken. Het was op een 24 jarige leeftijd dat ik eindelijk de moed had weten te verzamelen dit in vertrouwen aan iemand te vertellen. Vanaf dat punt heb ik hulp gezocht bij meerdere psychologen. Ik loop nou inmiddels zo’n 3 jaar bij een psycholoog en er is wel enige progressie te zien echter vind ik het te weinig. Ik weet dat het probleem bij mijzelf ligt maar ik ben zo sterk geconditioneerd dat ik niet uit mijn vicieuze cirkel kan komen.
Op mijn 27e levensjaar werd er teelbalkanker bij mij gediagnostiseerd en werd er een testikel bij mij verwijderd. Waarom werd mij iets afgenomen dat raakvlak had met mijn eerdere problemen? Ik vond het zo oneerlijk! Gedurende die tijd werd alles mij teveel. Ik begon steeds minder in mijn vel te zitten en ook het vinden van liefde leek een steeds grotere opgave te worden. Er zijn momenten geweest dat ik mij afvroeg of ik zo nog wel verder wilde en daadwerkelijk na ging denken hoe het zou zijn om een einde te maken aan mijn leven omdat ik zoveel verlangen in liefde en seks had en ik nooit een stap verder kwam, ik heb nooit overwogen om het te doen. Ik voelde me zo alleen en onbegrepen. De enige manier voor mij om seks te hebben was door hoeren te bezoeken en zelfs dan verliep het moeizaam. Ik begon steeds meer tegen dit soort dingen aan te kijken. Mijn lef ebde langzaam weg en de moed om daadwerkelijk stappen te ondernemen en te doen werd steeds lager terwijl dit voor mij al bijna een onmogelijke taak was.
Gedurende die tijd ben depressief geraakt, al was dit een soort manisch qua aard. Soms voelde ik mij heel klote en soms voelde ik mij redelijk. Op de dagen dat ik me klote voelde, stikte ik in mijn eigen verdriet. Ik had het heel moeilijk met de heftige en zware periode waarin ik mij verkeerde en had steeds meer moeite dat ik maar geen vat kreeg op mijn liefdesleven. Ik durfde gewoon niets meer te ondernemen, ik denk dat het komt omdat ik zo overtuigd ben dat ik niet aantrekkelijk ben.
Ik ben een hele sociale en spontane jongen maar als ik met een meisje een gesprek probeer aan te knopen, blijft daar niks van over. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ben dermate nerveus dat ik ook niets zou kunnen zeggen. Het lijkt wel alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Dit gevoel begon zich steeds meer uit te breiden naar het niet aantrekkelijk gevonden worden. Ik zat op veel verschillende datingsites maar kreeg vrij weinig matches en had ook nooit echt het idee dat de matches die ik had, serieus met me waren. Vaak werd er al snel niet meer gereageerd. Kreeg altijd het gevoel dat ze dan een interessanter iemand hadden gevonden en daarom niet meer reageerden. Waarschijnlijk vonden ze me saai, wat ik eigenlijk niet ben. Ik ben er alleen wel bewust van dat ik zo over kom maar ik ben zo niet mijzelf in het contact.
In mijn naaste omgeving werd altijd gezegd dat ik zo’n goede en lieve jongen was, beleefd was, netjes in de kleding was, een knappe jongen was, een goede baan had, veel vrienden had en iemand een goede basis kon geven. Waarom kreeg ik het dan niet voor elkaar?
Lag het dan toch aan mij, ben ik zo saai? Kom ik zo dom over? Allemaal vragen die dan in mij opkwamen, en het domme was: ik wist er nooit antwoord op te geven en dat maakte mij super on zelfverzekerd. Ik kreeg steeds meer afkeer naar mensen die dat tegen mij zeiden, ook al bedoelden ze het goed.
Dit gegeven gaf mij dan ook steeds minder frisse moed om op een leuke dame af te stappen. Ik was gewoon geconditioneerd dat ik toch niet leuk genoeg was, knap genoeg was of uitdagend genoeg was. Langzamerhand kreeg ik een gloeiende hekel aan over het paard getilde meisjes die veel aandacht kregen en zichzelf daardoor heel arrogant gedroegen. Hetzelfde voor liefdesliedjes, het liefst sloeg ik de radio stuk als ik weer zoiets hoorde. Ook kreeg ik steeds meer afkeer naar mijn vrienden. Ik kende een vriendenkring waarin de meeste van mijn vrienden voornamelijk bezig waren met bier drinken en feesten en dat zegde mij steeds minder. Daarnaast vond ik velen van hun nep. Ik kreeg steeds meer het besef dat zij zich veel beter presenteerden dan dat ze zich voelden. Er werd vooral heel stoer gedaan en om ook maar een beetje grappig te zijn moest dat altijd ten koste van anderen gaan. Ik ging niet meer met plezier met veel van hun om. Sterker nog, ik kreeg soms het idee het gemakkelijke doelwit te zijn juist doordat ik een betere opleiding had genomen en een super leuke en goede baan had en in zekere mate ook een hoger intelligentie niveau had.
Na mijn ziekte leken mijn echte goede vrienden weinig naar mij om te kijken, desondanks ik toch vaak aangaf dat ik mij eenzaam voelde en niet lekker in mijn vel zat. Nee, zij leken meer belangstelling bij feesten te hebben. Natuurlijk hadden zij ook hun andere dingen maar ook een sporadisch berichtje doen was er niet bij.. Het viel me zwaar tegen en ik voelde mij daardoor ook niet meer zo vrij om bij hun terecht te kunnen op momenten dat ik dat nodig had. Ik had buiten mijn therapie maar één persoon bij wie ik wat kwijt wilde en kon..
Ik raakte in die tijd steeds meer verbitterd. De eens zo vrolijke en enthousiaste jongen was veranderd in een angstige, niet gelukkige man die alleen voldoening haalde uit de uitdagingen in zijn werk maar buiten zijn werk van bijna niets meer genoot. Ik stond altijd voor iedereen klaar en vond het fijn mensen om mij heen blij en gelukkig te maken. Die goede eigenschap raakte ik ook steeds meer kwijt omdat er ook vrijwel niemand klaar voor mij leek te staan. Het heeft me doen inzien dat je er alleen voor staat in de wereld en mensen vrijwel alleen maar aan hun eigen belang denken.
Toen ik net ziek werd, leerde ik een meisje kennen via een datingsite. Ze was heel anders dan iedere meid die ik daarvoor had leren kennen. Langzamerhand werd ik verliefd op haar nog zonder dat ik haar in het echt had ontmoet. Ik snapte er niets van, maar het gevoel was zo intens.. Ik dacht iedere dag aan haar. We hadden heel leuk contact totdat ze op social media jongens begon te taggen en ik door kreeg dat ze contact had met meerdere jongens. Ze vond het zelf altijd maar niet kunnen dat een jongen aandacht van anderen nodig had. Ze wilde nooit tijd voor me maken om eens te gaan daten en liet ook niet echt merken dat ze dat deed. Tijden vlogen voorbij en elke date die we afspraken werd afgezegd zonder zelf met een andere suggestie te komen. Ook was ze altijd druk echter heb ik altijd geprobeerd dan eens wat verder weg te plannen, daar werd dan vaak niet op gereageerd.
Doordat ze ook altijd met anderen bezig was heb ik besloten haar eens te confronteren daarmee en vanaf dat moment werd het steeds minder. Ik had geen geduld en ik was onbeleefd en beoordeelde haar etc.. Ik heb mezelf helemaal bloot gelegd bij haar, al mijn onzekerheden verteld en hoe ik over haar dacht. Ze gaf aan moeilijke tijden te hebben meegemaakt en dat ze daarom zo afstandelijk deed. Ik heb dat altijd gerespecteerd echter heb ik altijd mijn vraagtekens gehouden en ben ik ook blijven vragen om te daten omdat ze aangaf dat ze dit zelf ook wel wilde. Één jaar nadat ik haar leerde kennen bleef het contact hetzelfde, het bleef op en neer gaan. Ik heb de hele situatie nooit begrepen en ik kreeg nooit hoogte van haar terwijl ik altijd mijn best deed er voor haar te zijn en een luisterend oor voor haar te zijn. Uiteindelijk is het contact verbroken omdat ik zich niet kon verplaatsen in haar en altijd foute oordelen over haar had.
Ze heeft nooit maar dan ook nooit de moeite genomen om mij in ieder geval haar situatie een beetje uit te leggen zodat ik begrip kon opbrengen.
Ze liet het er altijd op aankomen, in de zin van dat ze niets meer liet horen, mij ging negeren en als ik dan eens naar de situatie vroeg was ik de gene die het fout deed, ik had geen begrip, geen geduld (na een jaar) en moest maar niet oordelen omdat ik de situatie niet wist. Ik deed alles om haar eens een leuke ontspannen dag te bezorgen, het werd me eigenlijk nooit in dank afgenomen zo leek het.
Ik was zo gek op dat meisje, gunde haar alles en verontschuldigde mijzelf elke keer weer als ze gekwetst leek maar ik kreeg er vrijwel nooit een direct antwoord op. Er volgden altijd selectieve antwoorden. Ik zat in de knoop met mijzelf, ik vertrouwde haar niet maar nam haar kritiek ook heel persoonlijk. Hoe kon ik iemand pijn doen terwijl ik er juiste wilde zijn? Waarom kon ik haar niet in laten zien dat ik gek op haar was? Waarom deed ze zelf nooit moeite en brandde ze me alleen maar af?
Het zijn vragen waar ik nog steeds mee zit.. Het was het type meisje dat alle aandacht krijgt op Social Media en dit was ook duidelijk te zien. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze me aan de kant zette wanneer er weer een interessanter iemand voorbij kwam, iets wat ik altijd bij het contact met vrouwen heb gehad. Ik zal er nooit achter komen omdat iemand dit natuurlijk nooit zal vertellen.
Toen het contact definitief verbroken werd, leek het alsof ik de enige in het verhaal was die fout zat als ik haar zo hoorde. Ze zei steeds dat ik heel anders had gedaan als ik haar verhaal wist maar heb nooit de kans gehad. Het heeft me veel pijn gedaan dat ik iemand waarvan ik zo hield mij zo kon neerzetten als respectloos en iemand die haar alleen maar pijn heeft gedaan. Ik heb in het hele contact 4 keer over haar geoordeeld aan de hand van mijn bevindingen maar ze heeft daar vrijwel niet inhoudelijk op gereageerd, enkel dat ze het zelf wel beter wist. Had ik maar de kans gehad haar kant te horen en er voor haar te zijn.. Vaak had ik het idee dat ze me niet af durfde te wijzen en het daardoor maar op zo’n manier aanpakte.
Na dat contact durfde ik vrijwel geen vrouw meer aan te spreken. Ten eerste was ik bang dat ik niet tegen de onzekerheid kon. Daarnaast had ik het gevoel dat ik een vrouw niets kon brengen en totaal niet aantrekkelijk was. Wat voor iedereen een uitdaging en een leuke bezigheid was, was voor mij een enorme hell, een overspoeling van emoties die ik zelf niet in de hand had. Ik voelde mij incompetent en had dat ook totaal geen plezier in chatten, daten enzovoort. Ik had gewoon geen vertrouwen meer in vrouwen.
drie jaar in behandeling, het leek wel alsof ik alleen meer moeite kreeg met alles in plaats van enige vorm van progressie te boeken. Ik weet ook niet meer bij wie ik advies moet inwinnen omdat iedereen hetzelfde zegt en het mij niet verder helpt. Vandaar dat ik heb besloten dit verhaal op dit forum neer te zetten zodat ik mijn verhaal kwijt kan en er iemand is die mij wellicht verder kan en wil helpen..
Auteur