[anonymous]

Hooii,
Ik heb denk ik een soort van bindingsangst. Door allemaal dingen die in het verleden zijn gebeurd met ex'en die steeds mijn hart braken en doordat ik nooit een echte vader dochter relatie heb gehad merk ik aan mezelf dat ik echt iedereen af wijs, ook de mensen die ik leuk vind. Ik heb een soort muur om mijn hart heen gebouwd en laat mensen daar niet meer in. Ik ben 15 jaar en denk bijna dagelijks na over scheiden en verslaving en al die dingen en wordt hier nog banger van. (Doordat mijn ouders gescheiden zijn nadat mijn vader weer een terugval had in verslaving)

Jongens als vrienden heb ik heel veel maar zodra het meer wordt dan vriendschap sluit ik ze buiten en verander ik opeens in een bitch. Omdat ik in mijn hoofd al helemaal na denk over dat die toch alleen maar weer mijn hart gaat breken.

 En met jongens die ik niet ken zoenen in een discotheek vind ik geen probleem, maar wanneer de jongen die ik leuk vind mij probeert te zoenen wijs ik hem af en zit ik meteen met duizenden twijfels. Ik wil van deze angst af maar weet niet hoe ....

Iemand van jullie tips hoe ik van deze soort van bindingsangst kan afkomen??

Xxx

[marcel]

Denk eerst eens na en vraag je zelf wil ik op dit moment een relatie ?
En als je op dit moment een relatie zou willen dan doe je dat niet om iets wat ver in de toekomst zou kunnen gebeuren ?
Als je vandaag met je vriend een relatie aangaat ben je morgen niet getrouwd en heb je 3 kinderen dat duurt nog jaren voor dat je op dat punt bent.
En als je een relatie aangaat weet niemand hoe dat gaat lopen, Je weet niet als het een relatie van dagen word of een relatie voor een paar maanden word of is het de man met wie je oud wil worden en wiens kinderen je wil baren ? er is niemand die dat weet.
Maar om die reden geen relatie aan te gaan is stom, Je moet nu leven en jezelf niet vergelijken met je ouders, Je kan wel leren van hun fouten maar door hun fouten alleen alleen blijven is stom.