AAAAAAAARRRRRRRRGGGGGGGH. Ik begrijp mezelf gewoon niet, één moment lijkt me iets fuckn geweldig, een seconde later kan datzelfde me ontzettend bang maken. Ik ben heel vaak bang. Ik weet niet eens waardoor, en het is dat ik bang ben voor mezelf. Zoals nu. Ik tril helemaal. Ik denk vaak dat ik beter af dood ben. Nou dat eigenlijk niet eens. Het is meer... ik wil dood zijn. En elke dag, áltijd is dat plan aanwezig. Ik hou mezelf en mijn gestoorde gedachten en gedrag verborgen voor anderen en ik wil dat iedereen op afstand blijft, maar tegelijkertijd heb ik enorme behoefte aan gezelschap, begrip. En het volgende moment vind ik het heeeeeeeel kut van mezelf dat ik iets verteld heb, vrijgegeven. Ik ben meerdere keren gedumped, door vrienden bedoel ik. Ik ben er ontzettend onzeker van geworden, en zelfs als ik gewoon wéét dat er een aantal mensen zijn die me aardig vinden kan ik me óntzettend aaaaaaaaaalllllllllleeeeeeeeeeeeennnnn voelen, dat is echt gewoon niet normaal meer. Als ik iets voel, voel ik het altijd heel intens.
Ik ben ook verslaafd aan twee ontzettend verkeerde dingen.
Energiedrink, soort drug-achtig, word er high van.
En automutatie ofzoiets, weet niet hoe je dat netjes zegt.
Ik voel een soort branderig iets vanbinnen, als ik niet bezig was met het schrijven van dit, zou ik een punaise pakken en hem gewoon op een drukpunt zetten en drukken. Ik zweer het je; ik voel het niet. De innerlijke pijn overschreeuwt het.
Ik wil dat iedereen denkt dat het helemaal geweldig met me gaat.
Elke dag sta ik voor de spiegel en maak van mijn hand een denkbeeldig pistool en schiet.
Ik denk dat ik 'Borderline' heb, dat is een persoonlijkheidsstoornis. En ik ben depressed. Volgens ong. 10 tests heb ik een ernstige depressie.......