Ik heb geprobeert een beetje met hem te praten, maar het probleem is we kunnen nooit alleen praten.
Er zijn altijd vrienden of vriendinnen bij.
Laatst zei ik tegen een vriendin van mij dat ik ff alleen met hem wou praten zegt ze, oh okj, dan hou ik de rest wel eventjes uit de buurt.
Toen ik zei dat ik bedoelde alleen met hem praten, leek ze nog beledigd ook.
Ik heb de laatste tijd echt het idee dat iedereen maar van mij verwacht dat ik er altijd voor iedereen ben, maar zodra ik hulp nodig heb zijn de meesten in eens te druk, met die leuke nieuwe jongen of hoe ze het geld voor dat rokje bij elkaar kunnen krijgen.
Ik heb volgens mij maar 3 echte vriendinnen, maar zelfs daarvan weet ik niet of ze me serieus nemen.
Ze weten namelijk dat ik niet over problemen kan praten, hoe graag ik het ook wil, ik kan het niet.
En toch blijven ze zeggen, praat met hem praat met hem praat met hem.
Als ik ze dan vertel over mijn praat probleem, is hun antwoord vaak, ja het moet toch.
Ik weet niet meer wat ik moet, vanavond waren we ook weer met een hele vrienden groep samen, en het valt me nu van mezelf op dat ik me anders begin te gedragen als hij erbij is.
Ik sluit me meer van de groep af en maak vaak domme opmerkingen enzo, op andere momenten ben ik in eens heel aanhankelijk en knuffelig enzo.
Ik denk dat mensen het zeer iritant vinden, ik tenminste wel, maar op het moment zelf kan ik er helemaal nietd aandoen.
Het spijt me als ik overkom als een of ander zeikwijf dat zich aansteld, maar ik moest dit gewoon even kwijt.