[Just-me]

Oke, ik heb een paar weken terug op abunai (een conventie in veldhoven) een jongen ontmoet. Hij is de beste vriend van een hele goede vriend van mij, maar ik kende hem nog niet. Ik zelf ben heel verlegen en onhandig en awkward, en ik had de liefde opgegeven. Ben op school veel gepest, en word vaak nageroepen. Weet niet waar dat aan ligt. Ik ben heel bang als ik op straat loop, vooral voor jongeren. Ben altijd bang dat ze weer iets roepen. Maar ik blijf mezelf, ik draag bihv graag gothic kleding, en ik heb van nature rood haar, dus mensen joelen mij nogal graag uit op straat. Wat tot gevolg heeft dat ik mezelf zie als een soort monster. Toen die jongen mij voor t eerst zoende een paar dagen terug, kon ik dat niet geloven. Ik had nog nooit een vriendje gehad, was bog nooit op die manier aangeraakt / geknuffeld. Laat staan dat ik ooit gezoend had. Ik was totaal van de kaart. Ik snap nog steeds niet hoe iemand zo perfect als hij van iemand als ik kan houden. Ik werd misselijk bij het idee dat hij me maar bleef vasthouden, en aanraken en zoenen. Toen tot me doordrong wat er gebeurd was voelde ik m vies. Ik voelde me zondig, alsof ik iets had gedaan wat helemaal niet goed was. Maar ik vind hem heel erg leuk, en als hij me vasthoud of aanraakt voel ik alleen kriebels en blijheid. Waarom voel ik me dan zo raar als ik er later aan terug denk.. Ik durf ook niet zo veel. Hij begint meestal met praten (ik ben de hele dag misselijk van de zenuwen als hij smiddags naar mij komt, want ik schaam me voor mezelf. Ik praat heel weinig, en ik vind mezelf echt heel lelijk, ik snap niet waarom hij mij leuk vind) hij is de eerste die mijn hand pakt of zijn hand op mijn been legt ofzo, en hij kust me de hele tijd. Hij laat me echt niet los. Maar hij heeft al eerder een vriendin gehad. Hij weet hoe alles werkt. Ik durf hem nog niet eens zomaar op zijn wangbte kussen, terwijl hij niets anders doet. Is het erg dat ik niet kan zoenen.. ik heb het gevoel dat ik hem teleur stel..

[Happy_Man]

Meisje,

Waarom ben jij zo verschrikkelijk negatief over jezelf ? Hoe komt het dat jij zo'n enorm laag zelfbeeld hebt van jezelf ?

Vind je het niet een klein beetje vroeg om op je 16e al de liefde op te geven ? Je leven begint net, zeker het leven waar de liefde een rol gaat spelen. Ben je alleen op de basisschool veel gepest of ook op het voortgezet onderwijs ?
Wat werd er zoal tegen je gezegd wanneer je nageroepen werd ?

Dat jij jezelf gothic kleed mag toch helemaal geen probleem zijn ? Vaak zijn dit juist de mensen met de beste en de zachtste karakters. Zijn er in jouw omgeving ook nog mensen die daar moeite mee hebben ?

Wat is er nu eigenlijk allemaal mis met jou waardoor jij van mening bent dat je een monster bent ? Ik hoop dat je weet dat er heel veel mensen zijn die rood haar juist heel erg mooi vinden. Wanneer ik een meisje uit moest kiezen puur op de haarkleur dan zou ze zeker rood haar hebben.

Wanneer je alleen een beetje gezoend hebt met die jongen, waarom voel je jezelf dan zo zondig ? Hier is toch niets mis mee ? Of ben je thuis opgegroeid met het beeld dat dit helemaal verkeerd is ?

Natuurlijk is het niet erg dat je nog niet kunt zoenen, voor iedereen moet er een eerste keer komen, ook voor jou. En wanneer dat in je 16e levensjaar gebeurd ben je zeker niet laat, er zijn mensen die al ruim in de 20 zijn wanneer ze voor het eerst zoenen.

Ik zou je willen adviseren om te proberen wat meer zelfvertrouwen te gaan kweken en te proberen je zelfbeeld een beetje op te vijzelen. Wanneer je dat lukt gaat het leven veel leuker worden voor je.

Sterkte,

Happy_Man

[That Girl]

Precies wat happyman schrijft. En aub luister NIET naar mensen die alleen maarnegatieve dingen naar je roepen. ik leest dat wat hun tegen jou zeggen hun ook nog gaat geloven dat moet je niet doen. Ik vind rood haar heel mooi. Snap niet waarom sommige mensen daar grappen over moeten gaan maken. Je die lieve jongen bewijst al dat jij een hele bijzondere en mooie meisje bent. Stop met luistere naar die gemene mensen je maakt je zelf alleen maar verdrietig. En je haalt je zelf om laag terwijl dat helemaal niet nodig is!.  je hoeft TOTAAL niet bang te zijn om op straat te gaan lopen vind het zelf ook heel erg knap dat je gewoon je zelf blijft. Moet je vooral doen. En je moet ook onthouden dat je niet moet denken dat je eenmonster bent alleen omdat paar domme mensen domme dingen gaan roepen. Ik denk dat je je raar voelt daarna omdat daarvoor geen jonge dat bij jou deed? Is niet raar dt je verlegen bent. Het komt allemaal vanzelf. Het heeft tijd nodig tot dat je je op je gemak voelt.

K hoop dat je wat aan me bericht hebt als er nog iets is waar ik je mee kan helpen stel het gerust

[Happy_Man]

je hoeft TOTAAL niet bang te zijn om op straat te gaan lopen

Volgens mij zou ik met plezier naast Just-me lopen. Ik denk zelfs dat ik er trots op zou zijn dat te mogen.

[Just-me]

Oh wauw. Heel erg bedankt ik kan niet beschrijven hoe fijn het is om te horen dat jullie me snappen, en willen helpen. Dankjewel voor jullie reacties. Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ben niet echt gewend om dat soort positieve dingen over mezelf te horen. Ik weet dat ik een slecht zelfbeeld heb. En ik heb er erg veel verdriet van. Ik kan de dingen die ik wil doen niet doen. Ik vergelijk mezelf met anderen, terwijl ik zelf een creatieve richting koos, en na de middelbare naar de kunstacademie wil. Alles doet zeer. Als ik binnenloop op een open dag schaam ik me kapot. Mijnstandaard eerste gedachte is: wat zullen ze wel niet denken. Een meisje als ik, tussen al deze coole mensen. Ik hoor hier niet. Ik ben niet goed genoeg. De kunstacademie is te hoog gegrepen voor mij. Dat is wat ik denk. En ik weet dat dat niet zo hoort, maar dat zit erin geprent. Ik heb mijn klasgenoten van de basisschool een tijdje de schuld hiervan gegeven. Ik werd op de basisschool gepest. Zelfs daar vind ik mezelf niet goed genoeg voor. Gepest worden. Ik praat er biet makkelijk over, want wat als mensen me maar een aansteller vinden. Wat als dit geen pesten was. Maar de grote mensen zeiden tegen mij dat pesten pesten is, als jij het zelf ervaart als persten. En ik vat een 9 jarig meisje door een schoolgebouw achternazitten, tot ze zichzelf huilend opsluit in een kast, en dan op de deur bonzen, op als pesten. Want dat gebeurde. Ik was (als ik de mensen die mij niet pestten moet geloven) een lief, naief meisje. Ik deed alles voor iedereen, en ik gaf alles aan iedereen. In het begin had ik vriendjes, maar die lieten mij keihard vallen. Het was mij tegen de groep. Ik lag eruit. Niemand wilde met mij spelen. Ze vonden uit dat ik makkelijk huil. Ik ben heel emotioneel, heel gevoelig, dus ik ben snel verdrietig te maken. Ik kreeg elke dag te horen dat ik lelijk was, nergens voor diende, en dat ik maar beter niet bij andereb ik de buurt kon komen. Ik had een paar vrienden, af en toe. Die lieten me vallen als een baksteen, om daarna weer een gunst aan me te vragen. Naief als ik was, deed ik wat ze wilden, en ik kreeg er neer verdriet voor terug. Gelukkig kwam er een eind aan de basisschool, en ik gibg naar de middelbare. Hier had ik het ook niet zo makkelijk. Ik sloot me af. Ik begon mensen te schuwen. Ik was bang dat ze me weer verdriet gingen doen. Door mijn afzondering ontdekte ik mijn grote liefde voor kunst. Ik ontdekte ook mijn liefde voor "rare dingen" zoals de vele kledingstylen waar ik van hou. Van gothic tot steampunk tot lolita, ik draag het. En het boeit me helemaal niets of mensen het haten of niet, want ik ben ik, en dat nemen ze me niet af. Ze hebben me al genoeg afgenomen, en dat stopt nu. Ik kreeg vrienden. Mijn kleding trok natuurlijk mensen aan die daar ook van houden. Ik heb nu een leuk groepje ontzettend lieve mensen om me heen. Wij zijn een beetje het vreemde creatieve groepje op school. Het gaat beter. Maar nu zit ik ermee dat ik naar de kunstacademie wil, net als mijn vrienden. Ik vergelijk mezelf met hen  ze zijn altijd beter in alles. Zoals mijn beste vriendin, ze is creatief, kan dingen maken, tekent heel mooi. Dat soort dingen. Ik wil dat ook kunnen, maar dat kan ik kang niet zi goed als zij. Ik durf me niet op te geven voor de kunstacademie. Ik ben vast niet goed genoeg. En aan de andere kant denk ik, ik probeer het, want dit is wat ik wil. Als ik word afgewezen, jammer dan, dan probeer ik een andere kunstacademie, maar de wereld neent me niet af wat ik wil. Want dit wil ik voor mij zelf doen. Die andere studenten zijn vast beter, maar als ik word toegelaten maak ik een kans.
Ik leer nu om mezelf minder af te sluiten. Ik zie de wereld nog steeds als een grote boze wereld. Vol met mensen die me niet mogen, maar dat is lekker hun eigen probleem. Ik zet me af, ben wie ik ben. Opmerkingen doen pijn, en verdriet, maar ik verander mezelf voor helemaal niemand. Daarom draag ik wat ik draag. Puur verzet. Ik wil niets te maken hebben met de meeste mensen. Ik denk dat dat miss een soort zelfbescherming is. Geen contact = geen kans op nog meer verdriet. Maar ik hoor vaak dat het niet goed is dat ik mezelf afzonder, maar wat moet ik dan doen. Zij begrijpen mij niet, en ik hen niet. We leven in verschillende werelden, en dat zal ook zo blijven. Laat mij maar lekker dromen, want de echte wereld doet pijn.

[Mariah]

Ik heb een aantal zinnen uit je stuk gehaald en ik wil dat je ze zelf weer eens terugleest, zonder de rest van je verhaal eromheen:

En het boeit me helemaal niets of mensen het haten of niet, want ik ben ik, en dat nemen ze me niet af. Ze hebben me al genoeg afgenomen, en dat stopt nu.
Als ik word afgewezen, jammer dan, dan probeer ik een andere kunstacademie, maar de wereld neemt me niet af wat ik wil.
Ik zet me af, ben wie ik ben. Opmerkingen doen pijn, en verdriet, maar ik verander mezelf voor helemaal niemand.

Wat ik in die zinnen zie, is een ontzettend sterk karakter dat meent wat ze zegt, maar haar eigen woorden zelf nog niet helemaal gelooft. Geef die woorden een kans, lees ze over en over en bewaar ze in je hart. Dit zijn jouw woorden, dit is hoe je over je eigen leven denkt.

Sluit je niet af van de wereld. Je sluit je niet alleen af voor de slechte dingen, maar absoluut ook voor de goede. En uiteindelijk krijg je daar spijt van, maar dan is er geen weg meer terug.

[That Girl]

Ik wou ook iets met tekenen doen en kunst en wat me tegen houd is precies het zelfde gedachtes als jou. Als ik jou berichtje lees dan word ik zo boos, ik snap het gewoon niet hoe mensen andere mensen zo makkelijk pijn kunnen doen. Dat is nergens voor nodig. Zoals Mariah zeg je moet nog in je eigen woorden geloven. Ik vond het ook erg over dat je vertelde dat je je zelf opsloot in de kast dat maakt mij echt verdrietig dat je zoveel pijn mee draagt. En ik wou dat ik iets kon doen om die pijn weg te nemen want dat verdien jij helemaal niet. Niemand verdient zoveel verdriet. En het is goed datje mensen graag wilt helpen. Ik hielp ook mensen ik was ook naïef meisje hielp ook iedereen heb totaal geen vrienden meer maar je word er sterk door. Dat moet je niet vergeten.

[Happy_Man]

Zoals Mariah zeg je moet nog in je eigen woorden geloven.

En ik wou dat ik iets kon doen om die pijn weg te nemen want dat verdien jij helemaal niet.

Enne, hoe zit dat met jou dan ?

[marcel]

Je moet wat meer zelfvertrouwen krijgen en je moet je zelf niet zo naar beneden halen.
Ik ben blij voor je dat je een vriend heb hij kan je mooi helpen je zelfvertrouwen op krikken.
Want volgens mij ben je leuke meid van 16 met mooi rood haar en personelijk vind ik meiden met rood haar erg mooi en jouw vriend denkt er waarschijnlijk ook zo over.