Tienerproblemen.nl
Archief => Problemen in de Liefde => Topic gestart door: bcjv op 27-12-2016, 00:37
-
Ik ben een meisje en ben 16 jaar, voor het geval je je dat afvraagt!
De eerste schooldag maakten we kennis met iedere leerkracht. Alle uren gingen zo traag voorbij, tot het laatste uur. Het laatste uur hadden we aardrijkskunde. De leraar stapte de klas binnen en mijn hart ging tekeer. Zijn mooie blonde haren, zijn donkere ogen, zijn glimlach... Alles aan hem was perfect! Ik vloog de rest van de dagen op wolkjes en iedere keer wanneer ik hem zag, bloosde ik.
Een paar maanden verder leerden we hem beter kennen en viel ik nog meer voor hem. Ik werd fysiek aangetrokken door hem. Het probleem was dat ik er niet alleen gelukkig van werd, maar ook verdrietig. Hij is 15-20 jaar ouder, hij is mijn leraar, hij heeft een vriendin... Wat zou hij ook zien in deze kleuter? Elke dag stond ik wat vroeger op om make-up aan te brengen en mijn haar mooi te leggen, zodat ik er niet kinderachtig uitzag. Ik bleef altijd na de les om op te ruimen in klas, zodat ik alleen bij hem was. Hij praatte dan met mij en plots hadden we het over mijn leven. Hoe ik gepest werd, onzeker ben... Ik schaamde mij dood. En toch stelde hij mij gerust en werd ik vrolijk.
Thuis huilde ik. Ik wilde hem. Ik wilde niemand anders dan hem. Dromen over hem deed ik ook. We kusten elkaar dan en vlogen in elkaars armen. En dan terug verdrietig zijn wanneer ik wakker werd. Op school wanneer hij met andere meisjes praatte, ook al ging dat maar over een toets of een taak, werd ik enorm jaloers. Het deed pijn en ik wou wegrennen.
Ik kon het verdriet niet meer aan en vroeg of hij na de les wat tijd had. Ik ging niet vertellen dat ik verliefd ben op hem, maar wel dat ik mij niet kan concentreren en nerveus ben omdat ik zodanig mijn best wil doen bij hem. Ik dacht dat dit een last van mijn schouders zou zijn, en dat was het ook! Hij luisterde en gaf mij weer moedige woorden die zeiden dat ik niet bang hoefde te zijn en als ik me zo voel dat ik het hem moet zeggen, want hij weet dat dat een last op mijn schouders is. Plots vroeg hij of ik misschien verliefd was op hem. Ik schudde mijn hoofd hevig en zei natuurlijk nee. Ik weet niet of hij nu blijft denken dat ik verliefd ben, ik hoop van niet.
Hoewel dit allemaal geschreven is in de verleden tijd, zijn deze gevoelens er nog steeds. Het is nu kerstvakantie en ik mis hem. Gelukkig is mijn familie er om mijn gedachten te verzetten (ze weten hier niets van). Ik kan er niets aandoen, behalve verder dromen. Soms word ik er zo gelukkig van, soms zo verdrietig en soms zo jaloers. De stemmingswisselingen zijn hevig. Ik denk soms dat ik gek ben. Mijn psychologe vertelde me dat ik normaal ben en dat het misschien komt omdat hij volwassen is en zich dus ook zo gedraagt. De jongens van mijn leeftijd zijn inderdaad wel heel kinderachtig. Ik vind hem ook knap, dus dat is waarschijnlijk ook een reden. Weet je, ik vind alles gewoon perfect aan hem. Ik wil een goede indruk bij hem achterlaten. Niet als een 16-jarige puber die lacht bij de onnozelste dingen, maar als een 16-jarige die ook moeilijkere situaties begrijpt.
Waarom is het zo moeilijk?
-
Hallo BCJV
Van harte welkom hier op het forum.
Lastig is dat het, een onbereikbare liefde.
Het verbaast mij dat je psychologe hier niet iets verder op in gaat.
Deze gevoelens voor je leraar zijn een bekend verschijnsel en er is zelfs een naam voor. Dit noemt men overdrachtsgevoelens. Google daar maar eens op.
Het goede nieuws is, het gaat over.
Jaren geleden was hier ook een meisje met hetzelfde probleem, zij kwam na een paar jaar terug op het forum en moest er toen hard om lachen.
Wanneer je hier op het forum zoekt naar de gebruikersnaam RB kan je haar verhaal nog wel terug lezen denk ik.
Ik wens je heel veel sterkte en uiteraard kan je je verhaal hier ook altijd kwijt.
Happy_Man
-
Het verbaast mij dat je psychologe hier niet iets verder op in gaat.
Deze gevoelens voor je leraar zijn een bekend verschijnsel en er is zelfs een naam voor. Dit noemt men overdrachtsgevoelens. Google daar maar eens op.
Ik weet wat overdrachtsgevoelens zijn, ik heb er vorig jaar ook last van gehad. Maar dit voelt anders. Het kan heel goed zijn dat het overdrachtsgevoelens zijn, maar het voelt zo raar. Vorig jaar had ik dat ook bij een lerares, maar dan meer met het gevoel dat het mijn ideale moeder is en dat ik alles bij haar kwijt kan. Bij mijn leraar aardrijkskunde wil ik niet per se mijn levensverhaal bij hem kwijt, maar ik wil hem knuffelen, kussen... Alles wat je voelt als je verliefd bent. Ik weet het niet, het is zo raar
-
Ik heb hetzelfde probleem. Maar dan met mijn wiskunde leraar. Lang verhaal, ik heb een tijd terug hier al op het forum mijn hele verhaal verteld, dus als je iets zoekt met "aardappel" en "wiskunde leraar" dan vind je het denk wel ;)
Als je wilt mag je me prive berichten sturen!
Want ik snap hoe vervelend het kan zijn
-
aardappel,
Dankjewel! Een berichtje sturen kan ik niet, waarschijnlijk omdat ik een proeflid ben. Maar heel lief van je :) Ik ben al blij dat ik niet de enige ben
-
aardappel,
Dankjewel! Een berichtje sturen kan ik niet, waarschijnlijk omdat ik een proeflid ben. Maar heel lief van je :) Ik ben al blij dat ik niet de enige ben
Wanneer ik het goed gedaan heb kan je nu wel priveberichten versturen.
-
No problemo!
Ik wens jullie alvast een fijne jaarwisseling ;D
-
Ik kan indd berichten sturen nu, dankjewel! En voor jullie ook een fijn jaarwisseling!
-
Hallo,
Ik heb je verhaal gelezen, en het is precies het zelfde "verhaal" dat ik ook heb. Ik ben een meisje van 16 en vind me lerares van 47 leuk...
Ook ik blijf soms extra sloom doen als de bel gaat bij haar vak, en ik word ook jaloers als vooral meiden met haar praten. Ik heb nu ook kerstvakantie en mis haar best erg. Soms heb ik het gevoel dat ik haar te verliefd aan kijk en ze is psygoloog plus ze heeft veel kennis van pubers dus misschien heeft ze dat wel door?? Ze is maar 3 van de 5 dagen op school en daarom probeer ik die 3 dagen haar zoveel mogelijk te zien, zelfs in de pauze of van leswisseling. Ik droom sws wel 3x in de week over haar en dan ook met zoenen en gewoon onbereikbare dingen. Ik weet dat het een fase is, en ik val sowieso al op oudere mannen/vrouwen (ik probeer er achter te komen of ik lesbisch ben) en t gaat ook wel weer over. Maar alsnog...
Groetjess xoxox
-
Dat is exact ook mijn probleem, maar dan met mijn leraar... Ik begrijp je volledig
-
Wanneer je verliefd bent is het altijd goed om je af te vragen, waarom je dat bent.
Daarnaast is het altijd goed om te kijken of het verliefd zijn zin heeft.
Waar gaat de verliefdheid voor zorgen? Gaat het je dichter brengen bij je doel of niet?
Is er misschien wat anders wat je wel dichter kan brengen bij wat je doel?
Maak concrete stappen om te bereiken wat je wilt. Wat is het eerste wat je doet als je uit bed stapt hebt gegeten gedronken. Wat is je eerste concrete actie om je te bereiken wat je wilt. Brengt die actie je dichter bij het bereiken van je doel?
Ja? Oke doe die actie.
Nee? Bedenk een actie die je wel dichter bij je doel brengt.
Je wilt iets dan moet je ook stappen zetten.
-
Het goede nieuws is, het gaat over.
Jaren geleden was hier ook een meisje met hetzelfde probleem, zij kwam na een paar jaar terug op het forum en moest er toen hard om lachen.
Wanneer je hier op het forum zoekt naar de gebruikersnaam RB kan je haar verhaal nog wel terug lezen denk ik.
Ha, niet dat er nog recent gereageerd is op dit topic, maar ik vind het te interessant om aan me voorbij te laten gaan.
Wat herinner ik me die tijd nog goed zeg! Ik kan me precies in deze verhalen vinden. Ik weet niet hoe het er nu met iedereen voorstaat, een jaar later, maar ik kan je 1 ding zeggen: hoe verliefd je ook bent, het gaat over. Tijd heelt alle wonden zeggen ze. Ook al doet het in het begin gigantisch veel pijn. Je kunt jezelf er doorheen krijgen. Voor mij is het inmiddels zo'n 8 jaar geleden en ik kan er om lachen, om hoe stom ik wel niet geweest ben dat ik dacht dat er ook maar een hele kleine kans bestond dat hij mij ook leuk vond.
Oh en dan nog het belangrijkste, NEVER EVER vertel een leraar dat je hem leuk vind. Ik heb deze fout wel gemaakt en het heeft me echt alleen maar ellende gebracht. Hij kan er zelf niks mee, hij voelt zich ongemakkelijk als hij bij je in de buurt is en mocht hij wel dingen doen, dan kan hij z'n baan kwijt raken. Ik heb de ergste ruzie van m'n leven met m'n moeder gehad toen ze erachter kwam, ben naar een psycholoog gestuurd en direct nadat ik m'n diploma had behaald, kreeg ik een schoolverbod, dus ik mocht niet meer bij de school in de buurt komen.
Ik heb hem nog een paar keer gezien de jaren daarna, heel toevallig ook een keer in de auto, gelukkig zag hij mij niet. Ik hoorde dat hij 2 jaar na het hele gebeuren naar een andere school was gegaan, dit heeft misschien te maken gehad met mij, ik weet het niet en ik zal het nooit weten. En daar heb ik vrede mee. Ik denk dat we er inmiddels allebei wel overheen zijn, hij is getrouwd inmiddels en heeft een zoon, dus we gaan beide gewoon verder met ons leven.