Heey,
Zoals sommigen wel hebben gelezen heb ik vorige week Zaterdag in de trein gezeten waar een aanrijding met een persoon is geweest..
Maar dat is dus niet echt waar het om gaat. Toen ik het station op kwam lopen (eigenlijk al te laat, maar het is en blijft de ns dus er was vertraging.. Ik kom op het station lopen en ik zie een meisje die mij heel erg opviel. We gingen rijden en dus eigenlijk niets speciaals voor de rest.. Ik had mijn laptop mee, dus ging even wat muziek luisteren. Toen kwam het moment dat ik in mijn ooghoek een blik in mijn ogen voelde komen.. Dus ik keek even haar kant op, keek ze van tussen de hoofdsteun en de rugsteun mijn kant op. Opzich niet erg, of vreemd, maar het viel me op.
Toen kwam dus het ongeluk.. Mensen die helemaal in angst en beven waren en er kwam veel emoties vrij in mensen. Allemaal niet zo vreemd, al bleef ik (voor mijn gevoel heel kalm).. Ik drukte gewoon muziek aan en ging even bijkomen. Na 1 minuut vond ik het wel goed en ging ik mijn ouders doorgeven dat ik later kwam dan gepland. Toen begon zij ook met bellen en ik hoorde gesnik tijdens haar praten.. Een bepaalde emotie die ik geen plaats kan geven schoot door me heen, niet het medelijden, maar ik weet niet hoe ik het moet noemen.. Het lijkt er wel op, alleen toch was het gevoel intenser en wilder dan medelijden normaal gesproken is.. Nouja, ik ging dus maar wat uit het raam kijken of ik iets kon zien en op een gegeven moment kwam zij bij me staan.. Het moment dat we elkaar recht in de ogen keken.. Het blijft me echt bij, het was echt heel mooi en ik voelde iets heel speciaals. Ik kon er niet mee omgaan en deed mijn hoofd dus weer naar binnen.. Je raadt het natuurlijk al, door mijn koptelefoon stoot ik mijn kop en hadden we even een moment van humor.. Tja en toen op het station van Deventer toen we de trein uit gingen.. Weer het moment dat we elkaar aankeken.. Ik kreeg weer dat gevoel, dus ik liep er maar voor weg..
Nu heb ik spijt van het feit dat ik voor het gevoel ben weggelopen en er niet voor ben gegaan.. En het gevoel wat ik gewoon nu niet kan omschrijven is het gevoel van die blik, in combinatie met alle emoties van het ongeluk..
Wat kan ik het best doen?