Ik heb hier wel een mooi antwoord voor. Ja, het is k.u.t. Toen ik 7 was zijn m'n ouders uit elkaar gegaan, nu ben ik 23 en ik weet niks van dat moment. Ze hebben altijd tegen me gezegd dat het niet mijn schuld was, wat ik nog steeds wel geloof. Ik heb niet het gevoel dat hij mijn, of m'n broertje's schuld was. Hij ging vreemd, zij gaf hem nog een kans, hij ging weer vreemd en toen was het klaar.
Dat neemt niet weg dat zo rond de middelbare school, rond mijn puberteit, toen ik zo'n 12 a 13 jaar oud was, de problemen begonnen. Veel gezeur en gezeik, waar jij, @H_M, veel van af weet (misschien wel te veel). Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik gewoon een beetje aandacht nodig had. Niet van een moeder, niet van andere familieleden of vrienden, maar van een vader. Mijn eigen vader. Die bijna nooit iets van zich laat horen en ik hooguit 2 keer per jaar zie. Een knuffel, een arm om me heen, leuke dingen doen. Je weet wel, vader-dochter dingen. Zo'n stevige vader knuffel waarbij je het gevoel krijgt dat je niks kan overkomen en je veilig bent zo lang hij z'n armen om je heen heeft. *huilt*
Ik heb het de laatste jaren van me afgeschoven, maar merk wel dat ik nog steeds snak naar aandacht van een vaderfiguur. Al is het maar een klein beetje. Dit heb ik gelukkig vorig jaar mogen krijgen, doordat ik iemand heb ontmoet die vanaf dag 1 al als een vaderfiguur voor me was (hij noemde me ook z'n dochter). Helaas heb ik van hem alweer afscheid moeten nemen (it's complicated) en ga ik nu gewoon weer door met m'n leven. Toch valt het me af en toe erg zwaar, problemen met alleen zijn, een laag zelfbeeld en te weinig vetrouwen in mezelf zijn problemen die wel de hele tijd boven komen. Ik ben vooral het vertrouwen in jongens/mannen kwijt. Ik zal ze niet allemaal over een kam scheren maar dat is wel moeilijk.
Dus, zelf ben ik ook nog ver verwijderd van de uiteindelijke oplossing, dus tips & trics zijn meer dan welkom. X
Auteur