Dit wordt een lang verhaal. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen of zelfs niet wat het probleem is. Ik hoop dat er iemand is die wil luisteren en advies kan geven zonder te veroordelen.
Ik was nooit erg met jongens bezig, maar 3 jaar geleden kreeg ik mijn eerste relatie met een jongen die pddnos had. Al snel wou ik het uitmaken, maar iedere keer als ik dat probeerde sneed hij zijn polsen door of dreigde hij voor een trein te springen. Ik was het enige wat hij in zijn leven had volgens hemzelf en misschien was het ook wel waar, want hij kwam erg bedreigend over tegen iedereen.
Ik hielp hem thuis en met hemzelf, maar op laatst wist ik ook dat ik hem niet kon helpen. Toen ik het contact steeds meer afwende begon het stalken. Hij wist dingen die niemand kon weten. Waar ik was ieder moment van de dag. Als ik mezelf pijn had gedaan wist hij dat en kon hij exact de plek noemen waar de snee of het blauwe plek zat.
Hij begon te dreigen: hij zou naaktfoto's versturen of mij zwanger maken, dan zou ik wel bij hem moeten blijven. Ik vertelde het niemand. Het was immers m'n eigen schuld dat het nog niet uit was en wie was ik om mijn ouders hiermee lastig te vallen. Ik wou altijd maagd tot het huwelijk blijven, maar die keer toen hij voor mijn ogen een mes pakte en zichzelf begon te snijden omdat ik geen seks met hem wou, gaf ik hem vrijwel meteen zijn zin.
Hij begon jongens op te bellen die met me omgingen om ze vervolgens te waarschuwen dat ze bij me uit de buurt moesten blijven, vrienden zette hij tegen me op, en hij was er altijd. Kwam ik uit m'n werk dan stond hij daar. Elke dag zette hij zijn wekker om 7 uur terwijl hij vrij was om met me naar school te fietsen. Ik werd gek.
Elke minuut dat ik wakker was moest ik contact met hem houden. Deed ik dit niet dan kwam hij langs of begon hij te dreigen en kreeg ik via alle sociale netwerken mailtjes. Ik kreeg buikklachten, concentratieproblemen en een hoofdpijn die niet over leek te gaan. Toen kreeg ik een nieuwe vriend en stapte hij naar m'n ouders om te zeggen dat m'n nieuwe vriend me verkracht had. M'n ouders geloofde me niet en toen ging alles in een snelvaart. Aangifte en een heel hulpverleningteam werd op me afgestuurd.
Sindsdien hoor ik nooit meer wat van hem op een paar mails na waarin hij mij verteld dat ik een vreselijke vriendin was en dat hij beter verdient dan mij.
Ik was gek op m’n nieuwe vriend: Lukas, maar tegelijkertijd nog nooit zo onzeker. Hij was ontzettend lief voor me.Vriendinnen wensten zelfs dat hun vriend wat meer op Lukas leek. Hij sportte veel en had ook een heel eigen leven op mij na. Dit was heel nieuw voor mij. Dit was ik immers niet gewend. Ik kon er moeilijk mee omgaan. Ik twijfelde steeds eraan of hij wel van me hield.
Als hij dat wel deed dan was hij toch wel de hele avond online voor mij? Voor de buitenwereld was alles okee met me. De enige die deze kant van me kreeg te zien was m’n vriend. Als ik in het weekend op zaterdag niet bij hem was dronk ik veel te veel. Jongens werden een obsessie voor me. Elke jongen die ik buiten schooltijd ontmoette versierde ik. Afgewezen worden overkwam me niet, maar ik voelde me er niet zekerder door. Juist het tegenovergesteld. Die jongens hadden nog niet goed naar me gekeken of vonden me alleen leuk om de aandacht die ik hen gaf. Ik ontwikkelde nog een obsessie erbij: mijn uiterlijk. 6 uren op een dag met m’n uiterlijk bezig zijn was normaal.
Ik maakte afspraken met de jongens om te zoenen, om seks te hebben of om gewoon een avond tegen diegene aan te liggen. Ze waren allemaal uit op een serieuze relatie met mij, soms beloofd ik hen dat het ook zou gebeuren, omdat ik ze niet kwijt wou. Ik kon en wou niet alleen zijn. Ik voelde me niet schuldig over het vreemdgaan. Eigenlijk voelde ik er helemaal niks bij.
Wel als ik ruzie had met m’n vriend dan was ik zo kwaad op mezelf, dan greep ik naar het nagelschaartje en kraste in m’n arm en dan kon ik nog kwader op mezelf worden omdat ik juist op m’n ex begon te lijken. Alleen op straat kon ik als het donker werd al niet meer zijn, dan was ik zo bang. Het ging zelfs zo erg dat ik me nog die ene keer herinner dat m’n vriend en ik alleen thuis waren bij hem en dat ik mezelf opsloot met hem op de badkamer en alle ramen dicht moesten, omdat ik bang was en ik wist zelfs niet eens waarvoor.
Één van de jongens: Stefan waar ik bijna elke week seks mee had, dan in zijn auto, dan buiten, eigenlijk overal waar niemand het zou kunnen zien, kon ik heel goed mee praten. M’n vriend was niet zo’n prater. Stefan wou een relatie, anders zou hij het contact verbreken. Hij kon het niet langer zo. Ik wou Stefan niet kwijt, want ik dacht dat Lukas me ook niet meer zag zitten. Dus maakte ik het uit met pijn in m’n hart en kreeg ik vrijwel gelijk met Stefan. Eerst was daar een tijd lang David, toen sprak ik stiekem af met Lukas en later al snel ook met een andere jongen. Ik verafschuw mezelf op zo’n erge manier dat ik niet eens wil dat mensen te lang naar me kijken, omdat ik bang ben dat ze dan eindelijk zien hoe lelijk ik wel niet ben. Ik heb met 3 psychologen gepraat.
Ook door andere redenen; door die jaren dat ik gepest ben, doordat er iemand in m’n gezin thuis ongeneselijk ziek is en ook doordat ik met een gezinslid al jaren geen contact meer heb vanwege dat diegene me meerdere keren heeft willen vermoorden en bedreigd. Iedereen denkt dat ik alles heb. Ja, ik heb jongens die door het vuur zouden gaan voor me. En ja, ook mobieltjes , knuffels, kettinkjes en alles wat daarbij hoort. Nu is m’n thuissituatie goed, mensen komen graag bij me thuis.
Het perfecte gezinnetje lijkt het bijna wel. Leren gaat ons goed af thuis. Dus dat heb ik ook mee. Alleen eigenlijk voel ik me zo leeg en koud vanbinnen.
Ik weet niet eens wat ik voel, dus ik weet ook niet wat voor keuze ik moet maken op het gebied van jongens. Of mannen eigenlijk, want ik ben ook al 18. Ik weet dat wat ik doe fout is, maar wat moet ik doen?
Auteur