Hallo iedereen, ik voel me de laatste tijd een beetje vreemd. Een soort van nutteloosheid denk ik.
Ik had laatst een infectie op mijn wang, waardoor die helemaal opzwol en een lelijke wond onstond. Daardoor werd ik eigenlijk al een beetje somber (lijkt mij een beetje normaal, want dat heb ik ook soms als er een goed zichtbare puistje opsteekt, waar ik overigens niet veel last van heb) Na 2 dagen werd deze plek alleen maar erger en dikker en ik voelde mij 'genaaid'. Ik ging naar de huisarts die mij een antibioticakuur gaf. Ik was blij dat er eindelijk wat aan gedaan werd. Ik was ondertussen al 3 dagen van school gebleven en voelde mij een beetje eenzaam, vermoeid en had het gevoel dat ik alles er maar eens uit moest gooien. Zo'n moment had ik dan ook op een avond, ik voelde mij klote omdat ik weinig vrienden had en alles maar op mij werd afgeschoven.
Ik werd een beetje gek van mezelf en ging proberen de oorzaak van dit alles te achterhalen. Ik kwam erachter dat het misschien door de antibiotica kwam dat ik mij vermoeid en ziek voelde (wat eigenlijk een normale reactie is, want mijn vader voelde zich ook beroerd en vermoeid tijdens zijn atibioticakuur) Ik dacht dat ik misschien in een sociaal isolement zat of contactgestoord was (omdat ik mij eenzaam voelde)
Dit is eigenlijk de reden waarom ik dit topic heb gemaakt.
Het lijkt mijzelf niet logisch dat ik in een sociaal isolement zit of dat mijn leven te leeg is omdat ik 3x per week train (korfbal. ja lach maar
) en daarbij ook nog op zaterdag de hele dag op het sportveld/sporthal te vinden ben en waar ik ook de hele dag met anderen bezig ben. Verder heb ik niet zo heel veel vrienden ofzo, wel mensen waarmee ik aardig overweg kan, maar niet echt mensen waarmee ik elke dag opschiet of mee op vakantie ga of iets dergelijks. Ik ben vrijwel nooit alleen in de pauze omdat ik wel 2 mensen heb waarmee ik elke pauze een praatje maak en praat over van alles en nog wat. Nu kun je zeggen; wat is je probleem dan? je hebt toch vrienden?, Ja dat klopt, maar zoals ik al zei,geen vrienden waarmee ik mijzelf echt kan identificeren. met 1 vriend kan ik mij nog het meest mee identificeren omdat hij ten eerste op dezelfde sport zit, maar ook omdat hij, net als mij, niet iemand is die zo snel vrienden maakt of erg opvalt. Met hem heb ik ook afgesproken om te gaan fitnessen (niet dat ik dik ben ofzo, maar het leek mij wel leukavonds. ("nog een avondje wat te doen") Ook heb ik het er wel eens met hem over dat we ons soms dood vervelen 's middags of 's avonds, het feit dat ik voor de 2e keer havo 4 doe speelt ook een rol dat ik mij af en toe alleen voel in de klas (jongere mensen, andere interesses) Ik zit dat ook in aardig wat lessen alleen, waardoor ik mij nog kutter ga voelen. Ik had altijd wel redelijk wat vrienden op de basisschool en 1e/2e/3e klas. na de 3e is dat afgezwakt. Ook voel ik binnen mijn sport dat ik overal net tussenin val. Ik heb als enige "mijn leeftijd".
Eigenlijk zit ik een beetje in de knoop met mijzelf dus, ik vergelijk mijzelf met anderen en zoals ze zeggen: 'het gras lijkt groener aan de overkant'. Als ik naar anderen kijk denk ik dat mijn leven vergeleken met die van hen, zinloos en leeg is.
ik weet dat het een heel verhaal is maar ik hoop dat ik mijn probleem een beetje duidelijk heb kunnen maken. Ik denk (misschien zelfs wel hoop) namelijk dat ik niet de enige ben die dit soort gevoelens heeft.
groetjes
Auteur